Het meest onderschatte obstakel op de weg naar heling

Auteur: Sophie Pignatelli

“Ik zit er eigenlijk al twee jaar over te denken om in coaching te komen.”, gaf ze openhartig aan me toe. “Ik dacht dat het niet voor mij was.”

Een van de grootste obstakels waar vrouwen 

die tot bij mij komen eerst over moesten,

is niet zozeer het probleem waar ze mee zitten

maar durven en kunnen toegeven dat er een probleem is.

Dat er iets is waar ze hulp bij nodig hebben,

wat ze niet meer alleen opgelost krijgen.

Want dat is wat ze al bijna hun ganse leven doen: alles alleen oplossen.

Alles zelf doen.

Ze zijn gewend om groot en sterk te zijn,

door te zetten,

en vooral niet op te geven.

Of dat alleszins toch niet te tonen aan de buitenwereld.

Het is het pantser dat er voor gezorgd heeft

dat ze überhaupt konden overleven.

En dan moeten toegeven: ik heb jouw hulp nodig,

ik kan het niet meer alleen,

dat voelt kwetsbaar.

Heel kwetsbaar.

Het maakt dat ze de stap naar begeleiding vaak blijven uitstellen.

En dat maakt de situatie er niet beter op.

Integendeel.

Daarom vind ik het zo belangrijk,

om een plek te bieden,

waar jij je echt begrepen voelt,

waar er alles mag zijn,

de zorgen en kwetsbaarheden,

maar ook je dromen en verlangens.

Want ik begrijp het zelf maar al te goed,

hoe spannend het is.

En ik weet ook hoe het voelt om dan

- wanneer je toch ergens de moed vond om de stap te zetten -

niet begrepen te worden.

Om dan te moeten horen

dat je het maar ‘gewoon’ moet doen, stappen moet zetten,

en men niet begrijpt waarom het is dat je het niet doet, of kan.

(En daar dan allerlei onterechte redenen opgeplakt worden.)

Er is iets dat je tegenhoudt.

Al weet je zelf niet zo goed wat.

Schaamte waarschijnlijk enerzijds.

Maar misschien ook wel de bezorgdheid voor wat er naar boven zou komen,

als je wel de stap zet.

Want de stap zetten, is de verandering starten.

En dat kan heel spannend voelen.

Beangstigend zelfs.

En dus blijf je twijfelen of je er wel klaar voor bent.

Daarom creëer ik zo graag een veilige bedding.

Waar ook al deze emoties en twijfels er mogen zijn.

Want het is pas als we die eerst gaan erkennen,

als we die echt bestaansrecht gaan geven,

dat er werkelijke transformatie kan ontstaan.

"Ik ben zo blij dat ik de stap toch heb gezet.", zei ze aan het einde van de sessie.